بیماری پارکینسون نوزاد - AN OVERVIEW

بیماری پارکینسون نوزاد - An Overview

بیماری پارکینسون نوزاد - An Overview

Blog Article

یکی از شایع ترین روش ها، تحریک عمقی مغز است. در این روش، الکترودی در مغز کاشته می شود که مانع بروز علائم شدید بیماری پارکینسون خواهد شد.

با توجه به اینکه برای بیماری پارکینسون درمان قطعی وجود ندارد، پس درمان شدگان آن بسیار نادر هستند. تنها افرادی که از داروهای مخصوص در این زمینه استفاده می‌کنند، توانسته‌اند این بیماری را تا حد زیادی در بدن خود کنترل کنند.

بسیاری مشکوک به بودن در معرض سموم و آفت کش ها هستند و مورد مطالعه قرار گرفته اند، اما هیچ ماده واحدی را نمی توان به طور قابل اعتمادی به پارکینسون مرتبط کرد.

  دوپامین یک ماده شیمیایی مغز و انتقال دهنده عصبی است که به ارسال سیگنال های الکتریکی به اطراف مغز و در طول بدن کمک می کند.

اگر علائم غیر معمول  دارید ، ممکن است پزشک هنگام تشخیص هر دوی این شرایط را در نظر بگیرد.

مرحله ۲ به عنوان یک نوع متوسط از پارکینسون در نظر گرفته می شود و علائم بسیار بیشتر از علائم تجربه شده در مرحله ۱ است.

استراحت کافی ، ورزش و رژیم متعادل مهم است.  گفتاردرمانی ، کاردرمانی و فیزیوتراپی نیز می توانند به بهبود ارتباطات فرد و توانایی مراقبت از خود کمک کنند.

کار درمانی: در این روش ، متخصص می تواند قسمت ها و اندام هایی که اختلال در آن ها ، در زندگی روزمره شما اثر منفی گذاشته را شناسایی کرده و روی آن مسئله کار کنند به این ترتیب می توانید فعالیت های روزمره خود را به خوبی و بدون نیاز به دیگران انجام دهید.

سابقه خانوادگی: افرادی که اعضای خانواده نزدیکشان مبتلا به پارکینسون هستند بیشتر در معرض ابتلا به این بیماری هستند.

میزان آزار دهندگی علائم یکسان در مورد بیماران مختلف ، مشابه نمی باشد. لذا علائم این بیماری در بیماران مختلف دارای تفاوت هایی می باشد.

  با گذشت زمان ، سلول ها به طور کامل می میرند.  کاهش دوپامین اغلب تدریجی است.  به همین دلیل است که علائم پیشرفت می پارکینسون بیماری خاص است کنند یا به تدریج بدتر می شوند.

تقریبا هر فرد مبتلا به پارکینسون دچار حداقل یکی از این نشانه‌ها می‌شود. در حالت شدید، این احتمال وجود دارد که علائم زیر موجب ناتوانی فرد شوند.

 وضعیت خود را بررسی کنید و صاف بایستید.  این به شما کمک می کند تا کمتر حرکت نامنظم داشته باشید.

مرحله‌ی متوسط: اغلب در سه تا هفت سال، تغییرات بیشتری در بیمار مشاهده خواهد شد. در اوایل، بیمار ممکن است در انجام کاری نظیر بستن دگمه‌ی پیراهنش دچار مشکل بوده باشد.

Report this page